Częstość występowania, czynniki ryzyka, zachowania profilaktyczne, lecznicze i stan wiedzy o zakażeniach układu moczowego w wybranej populacji pielęgniarek i położnych oraz studentek wydziału pielęgniarstwa i położnictwa Uniwersytetu Medycznego w Łodzi

• Published in: Medycyna środowiskowa 2010-01, Vol.13 (1), p.92
• Main Authors: Grzelewska, Aleksandra, Granosik, Aleksandra, Przybyła, Jacek, Głowacka, Agnieszka
• Format: Article
• Language: Polish
• Subjects: Urinary tract infections
• ISSN: 1505-7054; 2084-6312

Wstęp: Celem badania była ocena częstości występowania, czynników ryzyka, zachowań terapeutycznych, wiedzy o metodach profilaktyki i leczenia niepowikłanych zakażeń dróg moczowych (ZUM). Materiał i metody: Przeprowadzono badanie ankietowe – zamknięty, anonimowy, zwalidowany kwestionariusz, zawierający 12 pytań dotyczących ZUM u kobiet, u 267 studentek Wydziału Pielęgniarstwa i Położnictwa Uniwersytetu Medycznego w Łodzi oraz pielęgniarek z różnych Klinik/Oddziałów Szpitali Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Wyniki: U 83% badanych ZUM wystąpiło co najmniej jeden raz w życiu, u ponad 80% okresowo – najczęściej niepowikłane zapalenie pęcherza moczowego (ZPM). 40% respondentek zgłosiło okresowe występowanie objawów ZUM bez lekarskiego rozpoznania. Najczęstszymi przyczynami ZUM były wychłodzenie ciała i kąpiele w zimnej wodzie. U ponad 40% respondentek u których nie rozpoznano nigdy ZUM występowały przeszłości objawy mogące stanowiąc podstawę tego rozpoznania. Ryzyko lekceważenia objawów ZUM lub samoleczenia malało wraz z długością stażu zawodowego, u respondentek wiążących wystąpienie objawów z aktywnością seksualną lub przyjmowaniem antybiotyków i z odpowiednim poziomem wiedzy o ZUM. 64% matek wszystkich badanych chorowała na ZUM. Wnioski: Zapalenia pęcherza moczowego są znaczącym problemem zdrowotnym u pielęgniarek i studentek pielęgniarstwa Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, jednakże poziom wiedzy dotyczący istotnych czynników ich ryzyka oraz prawidłowych zachowań profilaktycznych i terapeutycznych jest u nich nadal niedostateczny i może prowadzić do niedodiagnozowania i niedoleczenia.